Είσαι σκουπίδι

Το νέο είδος μουσικής που ακούγεται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι το garbage rock. Ενίοτε, αν δεν προσέχεις που πατάς, και garbage surf.


Ακολουθεί αντιπροσωπευτική μπάντα garbage rock

It is alive!

Hell-o fuckers and suckers!

Που χαθήκατε ρε παιδιά;

Εγώ πάντως πήρα πτυχίο (επιτέλους το έχω ώστε να το βάλω στον κ&*%# μου),και βγήκα από το κοφίνι μου να ζήσω ένα καλοκαίρι ξεγνοιασιάς(ναι, πήγα διακοπές σε άλλο νησί πέρα από την Σαμοθράκη!Yo-ho-ho and a bottle of rum...). Έζησα τις τελευταίες μου καταλήψεις και συνελεύσεις σαν φοιτήτρια και τελικά με την επιστροφή στα σκατά της ρουτίνας αποφάσισα να μεταφέρω την συνείδηση μου σε ηλεκτρονική μορφή κι είπα "βλογ, δεύρο έξω" κι εγένετο!

Με αφορμή τη νεκρανάσταση του βλογ  λοιπόν, ξέθαψα μια λίστα που έκανα όλο το προηγούμενο έτος, με μουσικούς που μετά λύπης έμαθα ότι τα κακάρωσαν κι αναμένω να επιστρέψουν από τον άλλο κόσμο για να χορέψουμε zombie hop. 

Είναι εμφανής η εμμονή μου με τον θάνατο, δεν νομίζετε; Ο λόγος είναι απλός. Αφού αποζητώ κι εγώ σαν ήσυχο ανθρωαπάκι την σταθερότητα κι ασφάλεια. Η αλήθεια είναι ότι το μόνο σίγουρο σε αυτή τη ζωή είναι ότι μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε. Έξοχα, μπορώ να βασιστώ σε κάτι που δεν υπόκειται στην αρχή της αβεβαιότητας!

Το ότι παρατηρώ αύξηση στα θανατικά των προσωπικοτήτων της μουσικής που με αρέσουν σημαίνει δύο πράγματα. Ή ότι έχω μεγαλώσει πολύ κι εγώ ή έχω πολύ αναχρονιστικά γούστα μουσικής.

Με τον φίλο ψυχανάγκα είχαμε ορίσει ένα αξίωμα για το πότε θα θεωρηθεί ότι πέθαναν όλοι οι Μεγάλοι Παλαιοί.

Για τους μεγάλους παλαιούς του ελληνικού σινεμα το κριτήριο θα ήταν όταν θα πέθαινε η Άννα Καλουτά (ξέρετε, αυτή η παλιά ηθοποιούς που αποχαιρετούσε μέσω καμερών όλους τους αποθανόντες συναδέλφους της εδώ και μια δεκαετία). Ε, λοιπόν τελικά πέθανε και αυτή πέρσυ, οπότε μπορείς να κλάψεις γοερά για το παλιό ελληνικό σινεμά.

Τώρα, για τα ιερά τέρατα της ξένης ροκ σκηνής το απόλυτο κριτήριο είναι ένας άνθρωπος που έχει κάψει από τα ναρκωτικά όλα του τα εγκεφαλικά κύτταρα αλλά ζει(?) ακόμα. Υes, you know who i'm talking about. Αν τα καταφέρει να πεθάνει και ο Ozzy (προυποθέτοντας πάντα ότι είναι ζωντανό αυτό το ghoul), μπορείς με ασφαλή επαγωγική σκέψη να τους θεωρήσεις όλους νεκρούς και το κεφάλαιο παλιά καλή ροκ κλειστό. Εκτός αν θεωρείς ότι ένας μαύρος Εβραίος ονόματι Lenny Kravitz για κάποιο λόγο ακούγεται σαν παλιοροκάς.

Μπάντα post-apocalyptic doom metal

Και μετά από κάθε είδος, αυτό που ακολουθεί είναι τόσο καινοτόμο που ούτε καν καινούριο όνομα έχει. Βάζει ένα πρόθεμα post και ξεμπέρδεψε. post-rock, post-punk, post-porn, post-it και πάει λέγοντας. Μόνο post-metal δεν υπάρχει και δε νομίζω να βγει ποτέ, δεν θα είναι αρκετά τρου φασαρία για να το ακούσει ένας αληθινός μεταλλάς. Όχι, όχι φαντάσου post-έπικ μέταλ, αντί για σπαθιά και πέτσινα βρακιά o post-Joey DeMaio να ουρλιάζει κραδαίνοντας φωτόσπαθα και λανσάροντας το νανοβιοτικό σωβρακοφανελάκι του που του δίνει σούπερ μισογύνικες δυνάμεις. Αϊ post από δω!

Πίσω στο θέμα μας, ας παρουσιάσω τη λίστα:

• Steve Ray Vaughan

Απίστευτος κιθαρίστας. Βέβαια έχει είκοσι χρόνια που πέθανε αλλά εγώ τώρα το πήρα χαμπάρι. Μπαίνει επάξια στη λίστα γιατί σκοτώθηκε με στυλ. Έπεσε με το ελικόπτερο...

• Gary Moore

Μια από τα ίδια κι εδώ αλλά αυτός ήταν λιγότερος φαντασμαγορικός. Πέθανε από έμφραγμα.

• Ronnie James Dio

Συστάσεις δεν χρειάζονται για τέτοια φωνή. Και ήταν και καλό τυπάκι. Τελευταίο ηχογραφημένο τραγούδι "Metal will never die". You think so?

• Ari Up

Αυτό το ομολογώ με πείραξε αρκετά, κυρίως γιατί ήταν νέα. Το 1976 σχημάτισε τις Slits στα 14, όταν εγώ στην αντίστοιχη ηλικία ήμουν απασχολημένη με το να κολλάω τσίχλες στα μαλλιά μου. Μα γίνεται να πεθάνει άνθρωπος που ντύνεται έτσι;

• Poly Sterene

Ένα ολόκληρο απόγευμα γκάριζα όταν το έμαθα. Της ίδιας συνομοταξίας με την Ari Up, το έσκασε από το σπίτι στα 15, και έκανε τους X-Ray Spex στα 18. Πλούσια δράση και πλούσιες ιδέες. Θα μπορούσες να πεις ότι αυτές ήταν ανάμεσα στις πρώτες μουσικά χειραφετημένες γυναίκες που έθεσαν τις βάσεις για να εμφανιστεί το riot grrrl κίνημα στις αρχές των '90's. Oh bondage, up yours!

• Lux Interior

He was a human fly, it's spelled F-L-Y. The Cramps γαμώ! Μεγαλύτερος σαλταρισμένος δεν έχει ξαναπεράσει από τους φακέλους της μουσικής μου. Έδωσε ζωή και νόημα στο όρο psychobilly. Τον αγαπώ!

I was a teenage werewolf

• Gil Scott-Heron

Εντάξει, το μόνο που ήξερα είναι το The revolution will not be televised αλλά την μια φορά που είπα κι εγώ να το ψάξω για να το ακούσω ήταν η μέρα που πέθανε. WTF?

• Trish Keenan

Η τραγουδιάρα των Broadcast. Απλά μου κακοφάνηκε γιατί την εβδομάδα πριν πεθάνει από πνευμονία ξεκίνησα να τους ακούω πιο φανατικά. WTF?

• Mark Linkous

Leader των Sparklehorse. Καλό πρεζάκι κι αυτός. Λέει, μια φορά ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι για μισό χρόνο, γιατί από τα ναρκωτικά έμεινε αναίσθητος πλακώνοντας τα πόδια του για 14 ώρες... Απλά τον ξέρω για δύο γλυκούλια ντουέτα με την PJ Harvey.

•  O drummer των You say party!We say die!

Πάλι καλά  που το παιδί έπαιζε drums και γυμναζόταν.

• Malcolm McLaren

Δεν ήταν ακριβώς μουσικός, λίγο απόλα ήταν,  αλλά η συμβολή του ήταν καίρια στη μουσική. Ήταν ο νονός των Sex Pistols και της πανκ αισθητικής, μαζί με την Vivienne Westwood (ναι, αυτής που ράβει φορέματα για το Sex and The City και άλλα τέτοια υψηλής κοπτοραπτικής). Τελευταίες λέξεις : "Free Leonard Peltier".

• Liz Taylor

Άσχετο,αλλά πέθανε κι αυτή. Στα σκυλιά να την πετάξω;

Last but not least. Όχι για τη μουσική, ηθοποιός ήταν ο άνθρωπος, αλλά για τον μοναδικό, ευφυέστατο τρόπο που τα κατάφερε να σκοτώσει τον εαυτό του...

• David Caraddine

Μπορεί να είχε φαντασιώσεις με την Uma Thurman, ως Bride, να τον κυνηγάει ακόμα για να τον πηδήξει/καθαρίσει. Τα γεγονότα είναι ότι τον βρήκανε νεκρό, κρεμασμένο σαν το σφαχτάρι και το πουλί σημαία. Γράφε "autoerotic asphyxiation accident". Well done,well done... Να γιατί δεν έπρεπε να κλέψει από τον Bruce Lee τον ρόλο του Σαολίν.

Αυτάααα.Για περισσότερες προσθήκες η λίστα είναι ανοιχτή.Επίσης, άμα έχετε κάποιον καλλιτέχνη που μισείτε θανάσιμα μπορείτε να μου τον προτείνετε. Έχω μια τάση να τους πεθαίνω μόλις τους ακούω. Μπορεί να είναι επειδή προσπαθώ να τραγουδίσω κιόλας.