Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

PhD logs #1

Και κάπως έτσι τελείωσε ο τουρισμός και ξεκίνησα το διδακτορικό μου. Νανοτεχνολογίες.
Και όταν κάποιος ακούει νανοτεχνολογίες φαντάζεται έναν υπερκαθαρό άσπρο θάλαμο όπου πατάς κουμπάκια και πετάγονται μπλιμπλίκια από παντού. Well...no! Πρώτη μέρα βρέθηκα να κοπανάω με ένα γαλλικό κλειδί τη diy διάταξη που μοιάζει με σκάφανδρο για να μπορέσω να πάρω το δείγμα μου από μέσα. Η επιτομή του high tech.
Just a typical day at the nanomaterials lab
Αλλά οι Γερμανοί είναι φαν της τάξης και ασφάλειας. Έφαγα τις πρώτες μέρες ακούγοντας security lectures για το ότι δεν κάνει να χώσω κατσαβίδι στα καλώδια υψηλής τάσης και δεν κάνει να πίνω τα χημικά του εργαστηρίου, γιατί μάλλον αυτή είναι η πρώτη παρόρμηση όλων.
Κατά τα άλλα το εργαστήριο ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα μηχανήματα εκατομμυρίων ευρώ  έχει ντουζιέρα και socialroom με ράντζο και κουβερτούλα, όλα προσεκτικά σχεδιασμένα για να μη φύγεις ποτέ από εκεί μέσα. Παίζει και να ισχύει όταν έξω πιάνει μείον δέκα. Ή αν έχεις δει αρκετό grey's anatomy αρχίζεις να σκέφτεσαι και τις άλλες χρήσεις του socialroom.
Τα άτομα. Ο υπεύθυνος ασφάλειας του κτηρίου αποκαλείται table για κάποιον άγνωστο λόγο. Τα μαιλ του τελειώνουν με την υπογραφή : Δικός σας, τραπέζι. Και φοράει σαγιονάρα με κάλτσα. Μέχρι στιγμής έχω δει τρία άτομα να κυκλοφορούν με λαστιχένιες-παντόφλες-παππού-από-παζάρι. Still better than crocks.
Τα καλά νέα είναι ότι έχω ολόδικο μου γραφείο και δεν χρειάστηκε να συστεγαστώ στο δωμάτιο που μύριζε σταύλος με πέντε μαντράχαλους.
Queen of my castle
Και επιτέλους πρέπει να απαγορευτεί αυτή η υπερκατανάλωση κάρυ. Κάρυ παντού. Στο μετρό, στους δρόμους, στο εργαστήριο. Σε λίγο θα μπει και στις συνταγές μαγειρέματος αποτελεσμάτων.
Right curry

Wrong curry
Και μιλώντας για μαγείρεμα αποτελεσμάτων πλησιάζει η άβολη στιγμή που θα πρέπει να μάθω κατά πόσο μαγειρεύουν τα δεδομένα τους εδώ. Εκτός κι αν είναι ελληνικό φαινόμενο μόνο... Μπα.
Επίσης η παρουσία γυναικών στο ίδρυμα είναι κάπως απογοητευτική. Μέχρι πριν δύο χρόνια δεν υπήρχε καμία. Ίσως γιαυτό να πήρα δικό μου γραφείο, σαν προστατευόμενο είδος.
Η έρευνα.
Δεν υπάρχει καλύτερη πρώτη εντύπωση από τον υπεύθυνο να λέει "Μην φοβάσαι να ρωτήσεις οτιδήποτε, δεν υπάρχουν χαζές ερωτήσεις" και η πρώτη ερώτηση που αναγκάζεσαι να κάνεις είναι "Πως ανοίγει ο υπολογιστής".
Why did I even bother
True story

Αργότερα μου είπε πόσο ικανοποιημένος είναι με την απόδοση μου γιατί δουλεύω αυτόνομα και δεν τον πρήζω. Και εγώ που νόμιζα ότι έχω έλλειψη πρωτοβουλίας, αλλά μάλλον εδώ ρωτάνε ακόμη και για το αν θα κλάσουν, μην αλλάξει η ατμόσφαιρα του εργαστηρίου και καταστραφεί το πείραμα.
Η κύρια πηγή της βιβλιογραφικής έρευνας αποδεικνύεται ότι είναι το wikipedia, χρήσιμο εργαλείο για κάθε noob που σέβεται τον εαυτό του.
Κατα τα άλλα, η πειραματική δουλειά μου προς το παρόν περιορίζεται στο να κάθομαι και να κοιτάω τα μηχανήματα και σε περίπτωση που ανάψει το κόκκινο λαμπάκι failure θα πρέπει να αρχίσω να τσιρίζω σαν σειρήνα.
Αλλά ο νόμος του μέρφυ ισχύει και στα πειράματα. Γιατί εκεί που νόμιζες ότι η μέρα θα τελειώσει γρήγορα και αναίμακτα, γιαυτό άλλωστε δεν έχασες μια ώρα να πας στη λέσχη (και γιατί ντρεπόσουν να ρωτήσεις που είναι), γαμιέται ο διας και όλο το δωδεκάθεο και καταλήγεις να μένεις νηστική δύο ώρες έξτρα. Και φυσικά είσαι στη διασταύρωση του πουθενά και τίποτα, και υπέγραψες την υπεύθυνη δήλωση που σε δεσμεύει ότι δεν θα καταναλώσεις τα χημικά.
Πρώτα συμπεράσματα μελέτης: Ο δρόμος για το διδακτορικό είναι στρωμένος με πολύ μπύρα, τσιγάρα και μπελαλίδικες καταστάσεις. Αλλά κάπου εκεί μέσα υπάρχει μια διεστραμμένη ηδονή που είναι μια υπενθύμιση ότι τελικά ίσως είσαι σπασικλάκι.
ΥΓ: Όποι@ παραπονιέται για τα 7 ευρώ της ΕΡΤ στο λογαριασμό της ΔΕΗ, ας μάθει ότι μου ήρθε μηνιαίος λογαριασμός 18 ευρώ για τη δημόσια τηλεοραση-ραδιοφωνο που δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ.Τσους.
Ευχαριστώ το τιτατοτρισμέγιστο Γκουρού για τις εικόνες.


1 σχόλιο: