Βασιλόπιτα

Από μικρή είχα άρνηση στο να μάθω να κάνω τις δουλειές του σπιτιού, μαγείρεμα, ράψιμο κτλ, γιατί ήταν πράγματα που έπρεπε να ξέρουν τα κοριτσάκια για να τις πάρει ένας καλός γαμπρός. Εφόσον δεν ήθελα κανένα γαμπρό για να γίνω δούλα και νοικοκυρά του, ορκίστηκα να μην ακουμπήσω κατσαρόλα και ξεσκονιστήρι ποτέ μου. Όταν μεγάλωσα λοιπόν και αποφάσισα ότι εγώ ορίζω τι κάνω και για ποιόν το κάνω, είπα να αυτομορφωθώ και στα σπιτικά θέματα.
 Φέτος, σαν test drive είπα να κάνω το χριστουγεννιάτικο μαγείρεμα. Και ήρθε η ώρα της βασιλόπιτας...
Και καρφώθηκα στο πόσο χαζή μπορώ να γίνω λόγω προκατάληψης: "Μάνα, εγώ βασιλόπιτα δεν κάνω. Άμα θες σου κάνω κεικ, τσουρέκι , αλλά δεν βάζω στο τραπέζι βασιλικές μαλακίες."
Και η πάντα ήρεμη φωνή της άμοιρης μάνας με αντιδραστικό χαζό παιδί απαντά "Για τον Άη-Βασίλη την ονομάσανε έτσι κορίτσι μου"...
Σιωπή ."Α, ε τότε κάτι θα γίνει."
Διαλέγω συνταγή από το internet, ξεκινάω πυρηνικό πόλεμο στην κουζίνα, ανακατεύω με σάλια και ιδρώτα και βάζω στο φούρνο. Ναι, αλλά η ρουφιάνα η συνταγή δεν έγραφε να βάλω φλουρί στην βασιλόπιτα και σαν καλό στραβάδι που θέλει και οδηγίες για να σκουπίσει τη μύτη του δεν μου πέρασε από το μυαλό.
Συμπέρασμα: Μάνα-κόρη: 2-0
PS: Αγαπητέ Αη-Μπίλι(α) , επειδή ήμουν το ίδιο σκατόπαιδο και φέτος θα ήθελα να μου φέρεις το κουφάρι του Ρούντολφ, ή αν δεν γίνεται αυτό, να φέρεις επιτέλους το Zombie Apocalypse που προφητεύει η Οσία Πουκία.


Ή και την Bro(a)dy Dalle, δεν έχω πρόβλημα...